Jakarta

Jakarta: menig reiziger heeft er een hekel aan, aangezien je na een lange vlucht in een vieze, drukke stad beland. Gelukkig ben ik ondertussen wel wat gewend, aangezien Bandung, met als bijnaam "bloemenstad" en "het Parijs van Java", ondertussen net zo vies geworden is, en met 6 miljoen inwoners ook wel druk is. Vooral in het weekend, want dan komt half Jakarta naar Bandung, voor een 'rustig' weekend.

Op 4 mei vertrok mijn moeder naar Nederland, en zouden we diezelfde morgen nog even het oude stadje Batavia bekijken. En op 17 mei ging ik terug naar Jakarta, om de volgende dag het Nationaal Museum te bekijken. Aangezien in het weekend veel Jakartanen naar Bandung vertrekken, was het heerlijk rustig deze weekenden. Nou ja, voor de begrippen van Bandung dan.

Met mijn moeder begonnen we in de oude haven van Batavia. Wat ons opviel was vooral de vervallen gebouwen, en de smerige (ook voor Bandungse begrippen) gracht/kanaal. Toch was er nog wel wat te zien, zoals een oude, goed onderhouden, brug, die je ook bij bijvoorbeeld Oudekerk-aan-de -Amstel kunt vinden. Ook de wachttoren zag er nog goed uit.
Verder zagen we nog het Koloniaal Museum, wat zich bevindt in het oude Gouverneurskantoor. Dit museum was wel aardig om te zien, al was het wat klein.

Na deze geslaagde ochtend, waarin we nog even wat tijd samen konden doorbrengen, was het tijd om afscheid te nemen. Dag ma!!

Op zaterdagavond 17 mei, 2 weken later, kwam ik weer terug in Jakarta.
Na een hostel gevonden te hebben, ontmoette ik wat andere backpackers, en konden we onder het genot van een zeldzaam biertje onze stoere reisverhalen vertellen.

(Toen ik net naar Indonesie kwam, vroeg ik me af hoe het zou zijn om daar alleen te reizen. Maar na dit weekend wist ik meer: ook al zal ik voor een groot gedeelte alleen reizen, ik zal niet zo gauw eenzaam zijn. Je ontmoet zo gemakkelijk andere mensen dat het alleen reizen niet echt meer alleen reizen is.)

De volgende dag ging ik dan naar het Nationaal Museum. Dit is vooral een historisch museum, waarin heel veel (maar dan ook heel veel) te zien is. Er mochten helaas geen foto's gemaakt worden op zondag, dus ik heb er geen foto's van. Maar het is zeker aan te raden!
Onder het gezelschap van twee dames die Engels wilden leren, (en ik Bahasa Indonesia,) ben ik daarna nog even naar wat oude graven geweest uit de Nederlandse Oost-Indische tijd. Op een gegeven moment zag ik dat een van de damens met een grote boog om een graf heen liep. Ze vertelde dat ze de aanwezigheid van een kwade geest voelde, en daarom om deze heen liep.
Dit gebeurt wel vaker onder Indonesiers. Voor mooie spookverhalen moet je hier zijn!