De Ramp nabij Sidoarjo

Op 18 april, nadat ik mijn college had gegeven, ging ik voor 4 dagen naar Porong, gelegen vlakbij Surabaya. In Porong en omstreken zouden we GPS-metingen verrichten. Vlakbij Porong ligt het plaatsje Sidoarjo, dat wordt geteisterd door een moddervulkaan.

3 jaar geleden had een Indonesische oliemaatschappij, wegens de extra kosten, verzuimd om een stalen omhulsel ["casing"] te gebruiken toen ze gingen boren. Het gevolg: de boor liep vast, en toen ze de boor loswrikten, kwam er modder vrij. 500 vaten per dag.
Het heeft ondertussen 4 dorpen en 25 fabrieken verslonden. Het gebied beslaat bijna 4 vierkante km. Van elke 3 meter dijk dat ze in de hoogte bouwen, verzakt weer 1 meter in de modder.
Op de foto's kun je de gevolgen zien: grondverzakkingen, soms van een meter groot(!) zijn er nu aan de orde van de dag. Verschillende mensen zijn er bezig om het kostbare ijzer uit het beton te bikken.
De modder heeft 11000 mensen dakloos gemaakt. Het lijkt wel een kleine watersnoodramp zoals in 1953, waarbij dan de modder, in tegenstelling tot het water, niet wegtrekt.

Gelukkig, voor de oliemaatschappij, gebeurde er 2 dagen tevoren een aardbeving in Yogjakarta, maar liefst 500 km verderop, en konden ze "vaststellen" dat de aardbeving deze moddervulkaan heeft veroorzaakt. En zo ligt nu de verantwoording bij de regering. Oftewel: de kosten zullen niet vergoed worden door de oliemaatschappij, maar indirect door de mensen zelf. De rijkste man van Indonesie, de president van deze oliemaatschappij, en tevens oud-minister nu (na de ramp), heeft geen cent betaald!
Wat een vrijheid kun je hier hebben, als je tenminste geld hebt...
Justitie is hier een lachertje!

En het meest verschrikkelijke van dit verhaal is dat, er na 3 jaar tijd, daar nog steeds mensen wonen in dat levensgevaarlijke gebied. Ze wachten nog steeds op hun geld van de regering. Bij het zien van de foto's begint m'n bloed weer te koken. Dat zoiets kan gebeuren! En dat ze er zo mee wegkomen!

Enfin, behalve de enorme indruk dat het op me heeft gemaakt, was het ook een leerzame ervaring. Het was ook mijn eerste echte GPS-campagne.
Behalve de verschrikkelijke dingen die ik heb gezien, waren er ook leuke momenten.

Zo moeten er hier mensen bij de GPS-ontvangers blijven staan om te voorkomen dat ze gejat worden. En de meest nare GPS-punten worden daarbij uiteraard aan de studenten gegeven. Dit zijn meestal de punten midden in het veld waar geen schaduw is, want bomen geven immers multi-path, oftewel ongewilde reflectie van het signaal wat de meting verstoort.
De seniors (en ik) hebben eigenlijk altijd wel de GPS-punten waar ergens in de buurt een eettentje staat, of waar tenminste verderop schaduw is. Het is daarom altijd weer een gevecht, en geplaag, wie van de studenten op de minder nare plek mag meten.

Er gebeurt ook altijd wat: kinderen die je GPS-ontvanger willen gebruiken als doelpaal. Dronken mensen die je lastig vallen met hun verhalen. (Je moet het wel aanhoren, want je moet daar blijven zitten, of je nu wilt of niet.)
Een ongelukkig gekozen GPS-punt, naast een parkeer terrein waar vrachtwagens parkeren. Iedere keer moet je weer vertellen dat ze hun vrachtwagen ergens anders moeten parkeren. (En niemand begrijpt wat multi-path is.)
En ook gebeurde het dat betonnen GPS-punten spoorloos verdwenen, het ijzer in het beton gejat. (Tja, als je toch bezig bent met bikken, waarom niet?)

En verder, niet te vergeten, is de ikan besar (grote vis, gemarineerd op de barbeque) in Porong echt aanbevolen!